Адзін папулярны сучасны маладзёжны беларускамоўны інтэрнэт-партал размясціў матэрыял-інтэрвію з беларускамі, якія сустракаліся з іншаземцамі.
З аднаго боку, відавочная мэта такіх "сучасных тэмаў": прапаганда за мультыкультуралізм і супраць укарэненасці (на іншае заходнія донары не даюць грашовай падтрымкі).
Але часам можна падаць тое ж, нібыта ў згодзе з патрабаваннямі ліберальна-мультыкультуралісцкіх спонсараў, але выйдзе праўда - як, напрыклад, у такіх пасажах пра несумяшчальнасць беларускага і чужынскага менталітэтаў:
"Мне прыйшлося прыкласці пэўныя намаганні, каб выклікаць яго (венесуэльца) на размову. Рэальнасць перавысіла ўсе чаканні: «Тое, што я табе скажу зараз, будзе праўдай – да таго я табе шмат п...ў. Я цябе вельмі кахаю, але больш мы не можам быць разам». Ён быў здзіўлены, што я здагадалася пра цяжарнасць і не памылілася з жанчынай – гэта была Катарын, яго першае каханне. Да таго ж ён прызнаўся, што ўвесь час, калі мы сустракаліся, у яго было шмат жанчын. Маўляў, выбачай, вось такі я."
"Потым прыйшоў пэўны час, калі трэба было або рухацца наперад і жаніцца, або заканчваць адносіны. Мы выбралі другое, хаця я вельмі яго (армяніна) кахала. Ён, напэўна, разумеў, што я не адпавядаю той выяве, якую ў ягонай галаве стварылі менталітэт і выхаванне. Мне таксама ў некаторых момантах было складана з ім жыць. Цяпер мы наогул намагаемся не перасякацца."
"Усходняя жорсткасць праявілася, калі ён (кітаец) зразумеў, што я згодная толькі на сяброўства. Гэта было страшна. Я пачала яго баяцца, бо ён праяўляў схільнасці маньяка. Пачаў каравуліць мяне каля метро, мог проста ісці следам і слова пры гэтым не вымавіць.Ты чалавека выправаджваеш, ледзьве не сілай выпіхваеш, адчыняеш потым дзверы – а ён там стаіць. І так гадзінамі. Я пачала баяцца, што ў маім пакоі праслухоўванне. Пераслед працягваўся каля васьмі месяцаў. З галавой у яго, падаецца, усё было добра. Калі я цяпер думаю пра Сяна, я разумею, што калі б мая дачка сустракалася з кітайцам, я спрабавала б спыніць адносіны."
"Да аднаго турка ездзіла глядзець «Еўрабачанне». У нас нічога не было, але я заснула на яго ложку і захварэла на каросту. (...) Цяпер я з імі і не сустракалася б, бо не цікава. Я ўжо ведаю, што ім трэба і што яны будуць казаць. Неяк сустрэла аднаго са сваіх старых знаёмых на «Шайбе», ён тут жыве сёмы год, і нічога не змянілася. Тое ж: «Паехалі да мяне…»"
Цікава таксама, што сярод каментаў нямала і такога:
"Прочитав первую историю, думал, что все будут такими же феерически тупыми. Как оказалось не все так плохо. Хотя от первой и последней хочется блевануть."
"Только колхозанки на хачей ведутся"
"Мне было брыдка амаль ад кожнага прачытанага радка."
"какие несчастные девчонки. как мясо их в клубах выбирают и пользуют, а им и пофиг. пиво, кальян, потусить - это то как они оценивают свое время. девальвация ценностей"
"не нашли таки девочек, у которых были отношения с литовцем, поляком, немцем, голландцем, фрацузом...? не понятно, для кого статья написана. я всегда считала, что ваш журнал не рассчитан на девочек, которые практикуют подобную культурную интеграци. я чего-то не понимаю?"
Так што не ўсё тут кепска, калі ў аўдыторыі такога "супер-сучаснага" інтэрнэт-часопіса частыя падобныя погляды.
(На фота: адна з фатаграфій, дасланых на сайт менскай тэлекампаніі СТВ у рамках яе кампаніі "Пара месяца. Лістапад")
З аднаго боку, відавочная мэта такіх "сучасных тэмаў": прапаганда за мультыкультуралізм і супраць укарэненасці (на іншае заходнія донары не даюць грашовай падтрымкі).
Але часам можна падаць тое ж, нібыта ў згодзе з патрабаваннямі ліберальна-мультыкультуралісцкіх спонсараў, але выйдзе праўда - як, напрыклад, у такіх пасажах пра несумяшчальнасць беларускага і чужынскага менталітэтаў:
"Мне прыйшлося прыкласці пэўныя намаганні, каб выклікаць яго (венесуэльца) на размову. Рэальнасць перавысіла ўсе чаканні: «Тое, што я табе скажу зараз, будзе праўдай – да таго я табе шмат п...ў. Я цябе вельмі кахаю, але больш мы не можам быць разам». Ён быў здзіўлены, што я здагадалася пра цяжарнасць і не памылілася з жанчынай – гэта была Катарын, яго першае каханне. Да таго ж ён прызнаўся, што ўвесь час, калі мы сустракаліся, у яго было шмат жанчын. Маўляў, выбачай, вось такі я."
"Потым прыйшоў пэўны час, калі трэба было або рухацца наперад і жаніцца, або заканчваць адносіны. Мы выбралі другое, хаця я вельмі яго (армяніна) кахала. Ён, напэўна, разумеў, што я не адпавядаю той выяве, якую ў ягонай галаве стварылі менталітэт і выхаванне. Мне таксама ў некаторых момантах было складана з ім жыць. Цяпер мы наогул намагаемся не перасякацца."
"Усходняя жорсткасць праявілася, калі ён (кітаец) зразумеў, што я згодная толькі на сяброўства. Гэта было страшна. Я пачала яго баяцца, бо ён праяўляў схільнасці маньяка. Пачаў каравуліць мяне каля метро, мог проста ісці следам і слова пры гэтым не вымавіць.Ты чалавека выправаджваеш, ледзьве не сілай выпіхваеш, адчыняеш потым дзверы – а ён там стаіць. І так гадзінамі. Я пачала баяцца, што ў маім пакоі праслухоўванне. Пераслед працягваўся каля васьмі месяцаў. З галавой у яго, падаецца, усё было добра. Калі я цяпер думаю пра Сяна, я разумею, што калі б мая дачка сустракалася з кітайцам, я спрабавала б спыніць адносіны."
"Да аднаго турка ездзіла глядзець «Еўрабачанне». У нас нічога не было, але я заснула на яго ложку і захварэла на каросту. (...) Цяпер я з імі і не сустракалася б, бо не цікава. Я ўжо ведаю, што ім трэба і што яны будуць казаць. Неяк сустрэла аднаго са сваіх старых знаёмых на «Шайбе», ён тут жыве сёмы год, і нічога не змянілася. Тое ж: «Паехалі да мяне…»"
Цікава таксама, што сярод каментаў нямала і такога:
"Прочитав первую историю, думал, что все будут такими же феерически тупыми. Как оказалось не все так плохо. Хотя от первой и последней хочется блевануть."
"Только колхозанки на хачей ведутся"
"Мне было брыдка амаль ад кожнага прачытанага радка."
"какие несчастные девчонки. как мясо их в клубах выбирают и пользуют, а им и пофиг. пиво, кальян, потусить - это то как они оценивают свое время. девальвация ценностей"
"не нашли таки девочек, у которых были отношения с литовцем, поляком, немцем, голландцем, фрацузом...? не понятно, для кого статья написана. я всегда считала, что ваш журнал не рассчитан на девочек, которые практикуют подобную культурную интеграци. я чего-то не понимаю?"
Так што не ўсё тут кепска, калі ў аўдыторыі такога "супер-сучаснага" інтэрнэт-часопіса частыя падобныя погляды.
(На фота: адна з фатаграфій, дасланых на сайт менскай тэлекампаніі СТВ у рамках яе кампаніі "Пара месяца. Лістапад")
Комментариев нет:
Отправить комментарий